GR5 GTA-5: Samoëns - refuge de Moëde Anterne

Na een nachtje slapen in Samoëns is het tijd om alweer te beginnen klimmen. Gisteren was een grote afdaling tot op zo'n 700 meter, en vandaag maken we naar goeie gewoonte de omgekeerde beweging. We beginnen de dag met een kort stukje min of meer vlak, maar dan gaan we klimmen in de richting van de Col de l'Anterne (2257m). Iets verderop slaap ik vannacht in de refuge de Moëde Anterne. Voor een keer moet ik dus geen ingewikkelde beschrijving geven van de etappe van vandaag, we gaan gewoon eindeloos en gestaag klimmen.

Dat betekent dat het vandaag zo'n 20 kilometer lopen is, met onderweg dik 1800 hoogtemeters. Dat moet zowat de meeste hoogtemeters op 1 dag voor de hele route zijn. De beklimming van de Ballon d'Alsace in de Vogezen was ook zo'n 1700 hoogtemeters, maar dat was over een veel langere etappe en minder steil. Hier krijgen we hetzelfde aantal hoogtemeters te verwerken, maar alles is veel steiler en er zijn minder rustmomentjes waar je een beetje kan recupereren. Het wordt dus een zware dag, zeker na wat ik eerder deze week mocht lopen.



We beginnen er dus op tijd aan vandaag en proberen een trage maar constante snelheid aan te houden. En onderweg is het puur genieten van een fantastisch mooie omgeving. Dit is echt geweldig.

De eerste paar kilometers na Samoëns gaan over een biljartvlak pad langs de rivier. Je ziet dat het water hier die typische kleur van smeltwater heeft. Na een kilometer of 5 mogen we dan eindelijk beginnen aan het klimwerk. De benen zijn opgewarmd, dus kan het beginnen. Eerst staat er een kleine beklimming door een kloof op het programma. Langs laddertjes word je door een smalle kloof gestuurd, en daarbij mag je zo'n 150 meter klimmen, om die dan meteen ook weer af te dalen. Dat is mooi, maar kunnen we een beetje beschouwen als een valse start.

Na een kilometer of 8 gewandeld te hbben, staan we dus opnieuw bij de rivier, op dezelfde hoogte als waar we de wandeling vanmorgen begonnen zijn. Maar dan begint het echt. We mogen klimmen, en nog niet zo'n klein beetje. Gelukkig gaat het de eerste paar honderd meter eigenlijk bijzonder vlot. Eerst wordt er stevig geklommen naar een mooie waterval. Onderweg snijden we zowat alle haarspeldbochten af, zodat we vrij snel hoogte winnen. Op deze weg rijdt trouwens ook een bus, dus als je even uitzoekt wanneer die rijdt, dan kan je gemakkelijk een paar honderd hoogtemeters smokkelen. En zo interessant is dit stukje van de tocht nu ook weer niet.

Eenmaal bij een parking aangekomen zijn we ondertussen zowat 500 meter geklommen en dan begint het echt. We gaan vanaf nu echt steil naar boven, langs nog meer watervallen, en langs prachtige uizichten op de vallei waar we vandaan komen. Het is hier echt genieten.

We lopen in de richting van de "collet d'Anterne", en dan zijn we al op een goeie 1800 meter hoogte. We staan dus een dikke kilometer dichter bij de zon dan we vanmorgen stonden, en dat voelen we in de benen. Vanaf hier is het eigenlijk gewoon een redelijk vlak stukje over een hoogvlakte tot bij de Refuge Alfred Wills. Daar vind je zeker koude dranken en kan je eventueel ook een slaapplek regelen. Ik loop nog een stukje verder vandaag, want anders wordt het morgen wel een heel zware dag. Liefst zou ik hier overnachten, maar het is hier echt kiezen tussen de pest en de cholera. Het is nu eenmaal nog een heel lang stuk lopen tot in les Houches.

Die collet d'Anterne is trouwens ook best fijn omdat dit de eerste keer is dat je een zicht krijgt op de Mont Blanc. Recht voor jou zie je hem liggen, en dat is best indrukwekkend. Voor mij was het ook meteen de laatste keer dat ik hem deftig zag, want in de namiddag kwam de bewolking en de mist op, en die ging de volgende dagen niet meer weg.

Van bij de refuge Alfred Wills is het nog stevig doorklimmen tot bij het lac d'Anterne, waar je weer even kan bijkomen. Om dan natuurljk meteen weer verder te klimmen naar de col d'Anterne. Ja, die "collet" die we daarnet tegenkwamen is maar het kleine broertje van de "col" die we nu zien. De col ligt op 2257 meter hoogte, en het is hier koud. Maar het is hier ook echt prachtig, en bij mooi weer is dit echt een punt om even stil te blijven staan.

Ik daal af naar de refuge de Moëde Anterne, waar ze mijn reservatie uiteraard kwijtgespeeld waren, maar waar ik gelukkig toch nog een bed toegewezen kreeg. Enfin, "bed" zou ik het niet durven noemen. Dit was met stip de slechtste van de 3 refuges die ik deze week aandoe. Er is pasta met een waterachtige tomatensaus 's avonds, en na dik 1800 hoogtemeters slaap ik op een of andere manier toch een paar uurtjes, maar echt recupereren lukt vandaag niet. De wandeling van morgen wordt dus wel een heel zware opdracht.

Alle foto's van deze fantastische etappe vind je hier: {getButton} $text={foto album} $icon={link} $color={#27aa60}

Related posts

{getCard} $type={post}
{getCard} $type={post}