De GR-120 is beter bekend als de "Sentier du Littoral". En als we dat letterlijk vertalen dan betekent dat zoiets als "de kustroute". Net zoals er in België een "Streek-GR Kust" is en in Nederland een kustroute in 3 delen, is er in Frankrijk dus ook een kustroute. En het eerste stuk van die route is de GR-120 die ons van aan de Belgische grens tot in le Tréport brengt. Het is een prachtige tocht omdat de kust hier in tegenstelling tot in België of Nederland echt ongerept is. Je moet hier soms echt kilometers over het strand of door de duinen lopen tot je alweer een volgend klein dorpje tegenkomt.
Het was echt lang geleden maar eindelijk ga ik vandaag dus nog eens in Frankrijk wandelen. Tijdens het jachtseizoen blijf ik meestal in Vlaanderen of Nederland, maar aan de kust valt het nog wel mee met de jacht. Mijn oog valt vandaag op de etappe tussen Etaples (beter bekend als Le Touquet) en Berck. Dat is een stukje uitwaaien op het strand en dat kan ik na de stress van een drukke werkweek wel gebruiken. Ik parkeer me vandaag aan het station van Rang-du-Fliers en wandel noordwaarts (met de wind in de rug). 's Avonds neem ik de trein terug naar de start.
Mijn parkeerplek aan het station van Rang-du-Fliers ligt vlakbij de snelweg die van Calais komt, maar wel een kilometer of 4 van de route. Het is dus een klein uurtje lopen tot ik de GR120 tegenkom, maar in ruil ben ik vanavond op minder dan 10 minuten weer bij mijn auto.
Op het eerste zicht ziet de route er vandaag een beetje "rechttoe rechtaan" uit. Ik citeer uit de topogids: "descendre sur la plage et la longer sur 5 km", "continuer a longer la côte sur 2 km", "poursuivre sur la plage sur 5.8 km". Dat betekent dus iets als: "ga naar het strand en volg het 5 km tot je aan het volgende dorpje komt, dan ga je nog 2 kilometer verder over het strand tot alweer een dorpje, om daarna nog 5.8 kilometer verder te gaan." En zo heb je de routebeschrijving van meer dan de helft van de etappe van vandaag meegekregen. Het parcours van een GR-route opstellen hoeft dus niet altijd ingewikkeld te zijn.
Maar ik begin de wandeling vandaag dus in Rang-du-Fliers. Dit stationnetje heeft een vrij grote parking voor het station, en ook eentje ernaast. Hier is dus meer dan genoeg plek om je auto achter te laten. De wandeling naar de route is zo'n 4.5 kilometer maar het gaat volledig over een afgescheiden fietspad. Best aangenaam wandelen is dit, en de kilometers zijn dan ook voorbij voor ik er erg in heb.
Eenmaal de route gevonden loop ik ze een paar honderd meter richting zuiden tot ik doorheb dat ik die richting helemaal niet uit moet. Nee, ik wandel richting noord vandaag. Ik keer dus op mijn stappen terug en kan aan de echte route beginnen. En ik ben nog maar een paar meter verder als ik een bordje lees "het pad kan op bepaalde momenten van het jaar onder water staan". En ja, het heeft heel veel geregend de afgelopen maanden, alle grondwater peilen staan op hoog of heel hoog, en dat betekent dus ook dat ik niet lang droge voeten zal hebben.
Ik loop op mijn Altra Lone Peak trail runners vandaag omdat ik een vrij vlakke en droge tocht over het strand verwachtte maar na een kilometer wandelen heb ik dus al natte voeten. Gelukkig is dat niet zo erg en zijn die schoenen zo ontworpen om toch comfortabel te blijven, zelfs als je af en toe eens door het water baggert.
De eerste kilometers voeren eerst langs achterafweggetjes en dan door de duinen in de richting van de vuurtoren van Berck. Het is hier mooi en rustig en ik kan er wel van genieten. Eenmaal aan de zee komen we vrijwel onmiddellijk bij het "monument des internés". Dit is een monument dat de inwoners van het nabijgelegen ziekenhuis lieten bouwen voor 2 dokters die gingen jagen op het strand en door het opkomende tij verrast werden. En dit monument zou er nu nog steeds moeten voor zorgen dat mensen 2 keer nadenken als ze het strand op gaan bij opkomend tij.
Een blik op mijn app toont me dat het tij aan het opkomen is en dat het iets na de middag vloed zal zijn. Ach ja, je leeft maar een keer zullen we maar denken...
Berck is best mooi en ik loop over de dijk tot het eind van het dorpje. Dan moet ik 5.8 kilometer strand zien te overleven. Onderweg loop ik dwars door een naturistenstrand, maar eind december zijn er geen naturisten te bespeuren. Ik loop dus maar verder en vergaap me aan de vele bunkers die hier over het strand verspreid liggen. Van ver lijkt het alsof iemand een hoop dobbelstenen over het strand gegooid heeft maar het zijn wel degelijk bunkers van de ooit zo indrukwekkende Atlantikwall.
Eigenlijk ging ik in het volgende dorpje even rusten, maar dat dorpje is maar klein en heeft geen beschut plekje. Het is best koud in de wind, dus loop ik maar verder. 2 kilometer verder, bij het volgende dorp, eet ik mijn rijsttaartjes op.
En dan mag ik alweer de volgende 5 kilometer over het strand lopen tot in Le Touquet. Het is bijna vloed en ik zet er dus stevig de pas in. Het strand wordt kleiner en kleiner en ik loop de hele tijd zowat op de waterlijn. Ik geraak nog net in le Touquet, en zie dan even later vanop de dijk dat het hele strand nu overspoeld is. Je kan altijd vluchten naar de duinen, dus echt gevaarlijk is het niet, maar ik was toch blij dat ik er geraakt was.
Le Touquet is in België eigenlijk alleen bekend van de beruchte ontvoeringszaak van de ex eerste minister Paul vanden Boeynants. Die werd ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw ontvoerd en een dikke maand opgesloten in dit dorpje. Verder is er hier niks te beleven. Het is een bizar dorp, met een gigantische parkeerplek op de dijk en dan verder weg een paar hotels. Bizar, ze gebruiken de beste plekken van de stad om tot een parking om te toveren. Ik zal de Fransen nooit begrijpen denk ik.
Verder noordwaarts komen we aan de monding van de Canche. Dit is een mooi riviertje en er is hier een schitterend uitzichtspunt voorzien. Ik moet dan nog een kilometer of 3 lopen over een glibberige dijk tot ik in Etaples ben. Ik loop naar het station en een half uur later voert de trein me weer naar mijn auto.
De terugrit is interessant. Het begint te regenen, het is mistig en het is hier aarde-donker. Je ziet met andere woorden geen hand voor je ogen. Maar op een of andere manier geraak ik thuis en kan ik beginnen rusten. Binnenkort ben ik terug om de volgende 2 etappes, tot aan de monding van de Somme, te lopen.
De foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/ESbBGMrYmmujQXd47.
GR 120 Etappe 7: Berck - Fort-Mahon-Plage »
Mijn parkeerplek aan het station van Rang-du-Fliers ligt vlakbij de snelweg die van Calais komt, maar wel een kilometer of 4 van de route. Het is dus een klein uurtje lopen tot ik de GR120 tegenkom, maar in ruil ben ik vanavond op minder dan 10 minuten weer bij mijn auto.
Maar ik begin de wandeling vandaag dus in Rang-du-Fliers. Dit stationnetje heeft een vrij grote parking voor het station, en ook eentje ernaast. Hier is dus meer dan genoeg plek om je auto achter te laten. De wandeling naar de route is zo'n 4.5 kilometer maar het gaat volledig over een afgescheiden fietspad. Best aangenaam wandelen is dit, en de kilometers zijn dan ook voorbij voor ik er erg in heb.
Ik loop op mijn Altra Lone Peak trail runners vandaag omdat ik een vrij vlakke en droge tocht over het strand verwachtte maar na een kilometer wandelen heb ik dus al natte voeten. Gelukkig is dat niet zo erg en zijn die schoenen zo ontworpen om toch comfortabel te blijven, zelfs als je af en toe eens door het water baggert.
Een blik op mijn app toont me dat het tij aan het opkomen is en dat het iets na de middag vloed zal zijn. Ach ja, je leeft maar een keer zullen we maar denken...
Berck is best mooi en ik loop over de dijk tot het eind van het dorpje. Dan moet ik 5.8 kilometer strand zien te overleven. Onderweg loop ik dwars door een naturistenstrand, maar eind december zijn er geen naturisten te bespeuren. Ik loop dus maar verder en vergaap me aan de vele bunkers die hier over het strand verspreid liggen. Van ver lijkt het alsof iemand een hoop dobbelstenen over het strand gegooid heeft maar het zijn wel degelijk bunkers van de ooit zo indrukwekkende Atlantikwall.
En dan mag ik alweer de volgende 5 kilometer over het strand lopen tot in Le Touquet. Het is bijna vloed en ik zet er dus stevig de pas in. Het strand wordt kleiner en kleiner en ik loop de hele tijd zowat op de waterlijn. Ik geraak nog net in le Touquet, en zie dan even later vanop de dijk dat het hele strand nu overspoeld is. Je kan altijd vluchten naar de duinen, dus echt gevaarlijk is het niet, maar ik was toch blij dat ik er geraakt was.
Verder noordwaarts komen we aan de monding van de Canche. Dit is een mooi riviertje en er is hier een schitterend uitzichtspunt voorzien. Ik moet dan nog een kilometer of 3 lopen over een glibberige dijk tot ik in Etaples ben. Ik loop naar het station en een half uur later voert de trein me weer naar mijn auto.
De terugrit is interessant. Het begint te regenen, het is mistig en het is hier aarde-donker. Je ziet met andere woorden geen hand voor je ogen. Maar op een of andere manier geraak ik thuis en kan ik beginnen rusten. Binnenkort ben ik terug om de volgende 2 etappes, tot aan de monding van de Somme, te lopen.
De foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/ESbBGMrYmmujQXd47.
Related posts
GR 120 Etappe 5: Boulogne-sur-Mer - Etaples »GR 120 Etappe 7: Berck - Fort-Mahon-Plage »
