Het laatste stukje van de GR12 in België moest nog gewandeld worden. Dit is een prachtig stukje GR. Eindeloze kilometers ploeter je door het bos, de stilte is niet te harden maar het landschap is echt geweldig in dit godvergeten stukje België.
Ik parkeer me net voor de Franse grens, ter hoogte van bushalte "Ancienne Station Vicinale" in Brûly. De grens mogen we immers nog altijd niet over zonder eerst een covid test te laten doen en in quarantaine te gaan. Ik spring hier samen met een hele hoop schoolkinderen op de bus richting Couvin waar ik overstap op de trein die me naar Mariembourg brengt. Van aan het station van Mariembourg is het een goeie 3 kilometer wandelen over een biljartvlakke ravel tot ik de GR route weer kan oppikken.
Vandaag is het een hele mooie maar ook wel hele lastige wandeling. Hoogteverschillen zijn niet overdreven met ongeveer 600 hoogtemeters op 27 kilometer. Maar een heel groot stuk van de wandeling gaat over moeilijk begaanbare boswegen en dat begint na een tijdje door te wegen. De positieve kant van het verhaal is dan natuurlijk dat een heel groot stuk van de wandeling over boswegen gaat...
De eerste paar kilometer van de wandeling is rustig wandelen door mooie stille dorpjes. Over heel rustige asfaltwegen slenter ik op mijn gemak verder door het landschap. Af en toe is er een streepje bos, maar het zijn vooral kleine koeieweiden die ik hier tegenkom. Het uitzicht is prachtig door het golvende landschap. Er moet soms plots heel steil geklommen worden om dan weer zalig lang gezapig bergaf te wandelen.
Na enkele kilometers kom ik langs het
Geofysisch centrum van Dourbes. Hier wordt onderzoek gedaan naar het aardmagnetisch veld en kosmische straling. De locatie was gekozen omdat er hier zo weinig andere straling te vinden is. Of met andere woorden, omdat we ons hier in het hol van Pluto bevinden.
Een beetje vreemd is het dat de wandeling niet langs de wereldberoemde "Fondry des Chiens" of de "Roche au Faucons" passeert. Die attracties lijken me een kleine omweg wel waard, maar wie ben ik natuurlijk. We moeten het stellen met de kasteelruine op de Haute Roche die uiteraard ook de moeite is.
De wandeling gaat verder langs aangename weggetjes waar je dus niemand tegenkomt tot we in Viroinval aankomen. De locale kajakverhuurders doen wanhopige pogingen om toeristen naar hier te lokken maar behalve een tweetal verdwaalde Nederlanders is er vandaag niemand geïnteresseerd. Ik heb geen tijd om te gaan kajakken vandaag want er volgt nog een groot stuk van de wandeling.
Vanuit Viroinval (een echt dorp met bakker, cafe en supermarktje) volgt een langgerekte beklimming waar geen einde aan komt. Na een goeie kilometer kom je een oude spoorwegbedding tegen die omgevormd is tot fiets-snelweg. Hier wordt de wandeling echt een uitdaging. Je kan eigenlijk kiezen: ofwel volg je een kilometer of 5 de ravel. Die gaat heel lichtjes maar gestaag bergop. Ofwel volg je de GR route die een veel mooiere route volgt maar die wel heel erg berg op en af loopt. Kijk dus gewoon hoe je je voelt en hoe uitdagend je de wandeling wil maken. Zowat halfweg kom je het fietspad opnieuw tegen bij een hele mooie picknickplaats. Hoe dan ook is dit een lang stuk bergop dat echt in de kleren kruipt.
Het is hier zo ver van de beschaving echt stil. Je zou verwachten om op zo'n ravel wel af en toe een fietser tegen te komen, maar nee. Op een tweetal Vlamingen op de fiets na is er niemand te bespeuren hier. Het is dan ook stil in het bos en behalve het geritsel van wegspringende hertjes en everzwijnen hoor je niks.
Zonder al te veel problemen kom ik in Oignies. Alweer zo'n mooi dorpje maar spijtig genoeg komt de route niet door het centrum waar wel cafetjes te vinden zijn. We slaan voor het dorp onheroepelijk af richting bos, en dat gaat steil bergop. Op de kaart zien de laatste 10 Belgische kilometers er saai uit. Het lijkt een lange rechte weg door het bos. Maar niks is minder waar: de ene keer is het een smal pad, dan weer een goed begaanbaar weggetje, dan weer een prachtige holle weg. Echt mooi is dit stuk, en vooral: je ziet 10 kilometer niks of niemand. Geen enkel huis, geen mensen, geen auto's, niks. Fantastisch is dit. Doordat ik met volle teugen geniet kom ik verrassend snel weer in de bewoonde wereld. Het gehucht "Moulin-Manteau" is het laatste stukje België op de route want je ziet Frankrijk letterlijk al liggen.
Van hier is het nog een goeie 300 kilometer tot in Parijs. Maar dat stuk van de wandeling zal nog even moeten wachten tot al die Corona perikelen tot het verleden behoren.
Ik wandelde vandaag de laatste 27 kilometer over de GR12 in België. Het vervolg van de route in Frankrijk wordt een logistieke uitdaging want openbaar vervoer is daar helemaal niet te vinden.
Het album met alle foto's van de dag vind je hier:
https://photos.app.goo.gl/JsWzaZQV6Whz3ZDx7.
Related posts
GR 12 Etappe W-5: Yves-Gomezée - Mariembourg »
