We hebben vannacht geslapen in Les Contamines (1164m) in een nagelnieuwe gîte met de naam "la ferme du Praz". Deze vind je vlakbij de camping, een paar kilometer voorbij het dorp van les Contamines, en het is hier echt prima vertoeven. Ik slaap in een privékamer, maar er zijn ook bedden in een dortoir en prima warme douches te vinden. Niet zo veel verder heb je een prima restaurantje, dus dit is echt geen slechte plek als je eens een nachtje niet in een tent wil slapen of als je een warm en betaalbaar bed zoekt voor de nacht.
Vandaag wordt een lange dag van zo'n 25 kilometer met onderweg dik 1500 hoogtemeters. We klimmen in 1 keer naar de Col de Bonhomme (2329m) waar we eindelijk de wandelaars van de tour du Mont Blanc vaarwel zeggen. Het zal direct een pak rustiger worden op de route, en dat vind ik best wel fijn. Ik hou niet zo van al die drukte. Vreemd eigenlijk dat we een beklimming van dik 1200 hoogtemeters bij de start van de wandeling stilaan normaal beginnen te vinden en eigenlijk gaat deze beklimming verrassend vlot. Blijkbaar wen je uiteindelijk aan alles, dus ook aan zo'n stevige beklimmingen.
Als ik 's morgen opsta is het bewolkt en regent het lichtjes. Dat mag de pret niet bederven natuurlijk, dus begin ik aan de klim naar de col du Bonhomme. Dat gaat eigenlijk best vlot. We mogen over brede wegen lopen en dat is een voordeel op dit stukje van de route want we moeten het pad delen met eindeloos veel TMB lopers. Groepjes Chinese toeristen onder aanvoering van een zuchtende Franse gids, groepjes Amerikaanse toeristen met een Franse gids die in gebroken engels probeert een toeristische uitleg te geven over de omgeving, groepjes Japanse toeristen die hun bagage door een of andere paardachtige laten meesleuren. Enfin, ik voel me hier half in Disneyland en half in de Brusselse Nieuwstraat. Dit is niet de Alpen die ik tot nu toe heb leren kennen. Hoe je hier nog van kan genieten dat begrijp ik niet zo goed.
Ik ben dan ook blij dat de beklimming voorspoedig verloopt en dat ik voor ik het goed en wel weet alweer op 2000 meter hoogte zit. De laatst paar honderd meter tot de top is vrij pittig en blijft maar duren, maar zelfs dat is vandaag geen echt probleem. Ik zie wel dat er stilaan witte ijskristallen vormen op mijn trui, en dat is echt geen goed teken. Het uitzicht vanop de top is normaal gezien "top", maar vandaag zie je geen 10 meter ver. Het is hier mistig en ijskoud, met een snijdende wind. Even kan ik schuilen in een herdershutje op de top, maar dan moet ik alweer verder voor ik helemaal onderkoel.
Ik trek al mijn warme kleren over mekaar aan, en wandel rustig verder in de richting van de refuge de col de Croix de Bonhomme. En daar is het dan eindelijk zo ver: we zeggen vaarwel aan de kermistoestanden van de TMB, en gaan onze eigen weg.
Waar de TMB-mensen linksaf slaan en naar beneden lopen, gaan wij verder bergop tot op de Crête des Gittes (2538m). En een "crête" in het Frans dat betekent zoveel als een bergkam. Voor het landschap waar we nu door lopen hebben de Fransen het woord "époustouflant" en de Engelsen het woord "mind-boggling" uitgevonden. In het Nederlands vertalen we dat maar dunnetjes als "adembenemend", maar hoe dan ook voel je aan alles dat dit een van de hoogtepunten van de hele GR5 tocht is.
We lopen een paar kilometer over de smalle bergkam. Normaal heb je hier fantastische 360° uitzichten maar vandaag is het zicht beperkt tot een paar meter en dat geeft een heel bijzondere ervaring. Het lijkt alsof je door een landschap loopt dat niet helemaal echt is, of dat je aan het dromen bent. Je ziet alleen de weg en een klein stukje berg die links en recht van jou in de diepte verdwijnt. Voor mensen met hoogtevrees moet dit een nachtmerrie zijn en die bekijken misschien eerst een paar youtube-filmpjes over wat hen te wachten staat. Een zoektocht op "Crête des Gittes" geeft je dan waarschijnlijk voldoende koude rillingen om de hele route af te blazen.
Ik loop deze crête heel traag en heel voorzichtig want het is echt koud en met de stevige wind die er staat en het beperkte zicht is dit geen gemakkelijke opdracht. Halfweg trekt het plots open en zie ik waar ik eigenlijk aan het lopen ben. Dit is echt fantastisch. Of het nu mistig is of niet, dit is echt waar we het allemaal voor doen. Dit zijn onvergetelijke ervaringen.
Als je eenmaal die bergkam overleefd hebt, dan gaat de tweede helft van de dag stilaan bergaf. Van zo'n 2500 meter hoogte gaan we op een vrij kort stuk zo'n 700 meter naar beneden. Waar we de weg tegenkomen heb je 2 refuges: Refuge du Plan de la Lai en de Refuge du Plan Mya (1860m). Dit wordt mijn derde en laatste nacht in een refuge tijdens deze wandelvakantie. Ik kies voor Plan Mya en dat is een aanrader.
Dit is echt een van die etappes waar ik nog vaak aan zal terugdenken. De barre weersomstandigheden voegden echt iets toe aan de ervaring.
Alle foto's van deze dag vind je hier: {getButton} $text={foto album} $icon={link} $color={#27aa60}
{getCard} $type={post}
Als ik 's morgen opsta is het bewolkt en regent het lichtjes. Dat mag de pret niet bederven natuurlijk, dus begin ik aan de klim naar de col du Bonhomme. Dat gaat eigenlijk best vlot. We mogen over brede wegen lopen en dat is een voordeel op dit stukje van de route want we moeten het pad delen met eindeloos veel TMB lopers. Groepjes Chinese toeristen onder aanvoering van een zuchtende Franse gids, groepjes Amerikaanse toeristen met een Franse gids die in gebroken engels probeert een toeristische uitleg te geven over de omgeving, groepjes Japanse toeristen die hun bagage door een of andere paardachtige laten meesleuren. Enfin, ik voel me hier half in Disneyland en half in de Brusselse Nieuwstraat. Dit is niet de Alpen die ik tot nu toe heb leren kennen. Hoe je hier nog van kan genieten dat begrijp ik niet zo goed.
We lopen een paar kilometer over de smalle bergkam. Normaal heb je hier fantastische 360° uitzichten maar vandaag is het zicht beperkt tot een paar meter en dat geeft een heel bijzondere ervaring. Het lijkt alsof je door een landschap loopt dat niet helemaal echt is, of dat je aan het dromen bent. Je ziet alleen de weg en een klein stukje berg die links en recht van jou in de diepte verdwijnt. Voor mensen met hoogtevrees moet dit een nachtmerrie zijn en die bekijken misschien eerst een paar youtube-filmpjes over wat hen te wachten staat. Een zoektocht op "Crête des Gittes" geeft je dan waarschijnlijk voldoende koude rillingen om de hele route af te blazen.
Ik loop deze crête heel traag en heel voorzichtig want het is echt koud en met de stevige wind die er staat en het beperkte zicht is dit geen gemakkelijke opdracht. Halfweg trekt het plots open en zie ik waar ik eigenlijk aan het lopen ben. Dit is echt fantastisch. Of het nu mistig is of niet, dit is echt waar we het allemaal voor doen. Dit zijn onvergetelijke ervaringen.
Alle foto's van deze dag vind je hier: {getButton} $text={foto album} $icon={link} $color={#27aa60}
Related posts
{getCard} $type={post}{getCard} $type={post}
