Zo'n 27 kilometer met dik 1300 hoogtemeters, dat is wat me vandaag te wachten staat. Ik weet dat ik dit aankan want ik liep al meerdere van dit soort etappes op de GR5. Vandaag wordt dus een dag van afzien en op hetzelfde moment ook een dag van geweldig genieten. Type 2 fun noemen millenials dat. Morgen halen we dan als alles goed gaat de top van de Passo della Cisa), waarna we mogen afdalen richting Middellandse Zee. Morgen is ons uitstapje in Emilia-Romagna ook alweer voorbij, want dan lopen we Toscane in.
Maar dat is allemaal toekomstmuziek, eerst moeten we de etappe van vandaag maar eens wandelen. Er staat een eindeloze klim op het programma vandaag. Het goede nieuws is dat hij redelijk gelijkmatig is, dus dat als je eenmaal een tempo vindt dat je kan aanhouden, dat het dan vrij gemakkelijk is om boven te geraken. En er is geen haast bij, het is al lang licht dus zelfs met een tempo van een goeie 2km/h geraak ik voor het donker op mijn bestemming in Berceto. Niet forceren dus, gewoon op het gemak de berg oplopen, dat is het doel voor vandaag.
De eerste paar kilometers voor vandaag gaan over de weg, en hoewel ik meestal geen fan ben van wandelen over verharde wegen waar je regelmatig auto's tegenkomt, klimt dat altijd bijzonder vlot. We klimmen stevig van zo'n 200 meter hoogte tot zo'n 600m maar als je dat op een biljartvlakke asfaltweg mag doen, dan voel je daar eigenlijk niks van. Ter hoogte van Terenzo moeten we een extreem steile gravelweg nemen en trappen we even op onze adem, maar daarna is het ergste alweer voorbij.
De eerste kilometers van de tocht zijn vrij vlak langs een grote weg. Het is vandaag een feestdag in Italië dus is er bijna geen verkeer op de weg. Dat helpt, want het kan hier best druk zijn vrees ik en dan is dit soort weg toch iets minder aangenaam.
Als we eenmaal een zijweg mogen nemen dan worden we nog altijd over een asfaltweg de hoogte ingestuurd. Het is doorbijten, want het gaat nu wel echt stevig bergop. Gelukkig is er in het volgende dorpje een soort van rustplek voor pelgrims ingericht. Met een mooi uitzicht kan je even zitten en bijkomen van de inspanning.
Het wordt ondertussen echt warm en ik moet nog een dikke kilometer lopen over een asfaltweg in de brandende zon. Het blijft lichtjes bergop gaan en het gaat voor geen meter vooruit. Misschien voel ik de inspanning van de afgelopen dagen nog, misschien ben ik het klimmen nog niet gewoon, maar het gaat heel moeizaam.
Als we dan langs een mooi kerkje gepasseerd zijn, dan worden we eindelijk een onverhard pad opgestuurd. Eindelijk, we zijn ondertussen dik 8 kilometer aan het lopen. Dit pad is echt steil, met veel losse stenen en het is puur op wilskracht dat ik doorzet. Of misschien omdat ik op mijn gps gezien heb dat er helemaal boven aan het pad een picknickplek is. Ik zet mijn verstand op nul, en loop tot ik kan neerploffen op de picknickbank. Als die dan ook nog eens in de schaduw blijkt te staan dan kan mijn geluk niet meer op.
Vrijwel meteen worden we opnieuw de wildernis ingestuurd. Langs een extreem steil pad gaat het naar beneden. En als ik op een splitsing even niet zeker ben welke kant ik op moet staat daar een bordje "follow your nose". Tsja, dat helpt niet echt momenteel. Ik gok dus maar waar ik naartoe moet en dat blijkt nog juist te zijn ook.
Even verderop komen we langs een gehucht met een paar huizen. Een oude man wijst me de weg naar een bron, en zijn vrouw is die trots aan het onderhouden. Best handig, en ik denk dat die mensen stiekem wel bij zijn dat er af en toe een pelgrim passeert door hun achtertuin. Zo gebeurt er nog eens iets in dat dorp.
We blijven over lastig te lopen maar wel echt mooie weggetjes lopen. Even voor Cassio worden we door een kloof gestuurd (de "salti del diavolo" ofwel de "duivelssprongen"). Vind je dit te avontuurlijk dan kan je dit stukje vermijden door gewoon de weg verder te volgen, maar dit prachtige stukje natuur is toch wel de moeite om een paar honderd hoogtemeters extra voor te maken. En als de duivel ermee gemoeid is, dan moet ik daar natuurlijk even gaan kijken. We zijn tenslotte nog altijd op een pelgrimstocht.
Echt moe bereik ik Cassio uiteindelijk, en ik zet me een uurtje neer om iets te eten. Ik moet even wat krachten op doen, want ik moet vandaag nog een heel stuk verder. Gelukkig is dat niet meer zo heel lastig, hoewel er natuurlijk nog wel wat geklommen moet worden. We volgen eigenlijk zowat de weg, terwijl we in de haarspeldbochten af en toe een stuk afsnijden. Dit stuk is mooi, want je bent hier echt hooog en hebt een prima uizicht. Als ze hier de motorrijders nog zouden kunnen verbieden, dan zou het perfect zijn. Maar spijtig genoeg zijn er vandaag op deze vrije dag eindeloos veel motorrijders die blijkbaar zo snel mogelijk tot boven op de pas willen rijden. Het gevolg is een ongelofelijk lawaai, en op de stukjes waar je langs de weg moet lopen moet je echt wel opletten dat ze je niet omverrijden. Ze komen hier met waanzinnige snelheden langs gevlogen, dus voel ik me niet al te veilig. Ik ben dan ook altijd blij als ik eindelijk weer een stukje niet op de weg moet lopen.
De afdaling naar Berceto gaat over een oude Romeinse heirbaan, en dat dorpje is echt wel de moeite. Ik slaap in een mooie airbnb, eet een prima pizza in een restaurantje en slaap als een roos. Morgen gaan we nog verder klimmen, waarna een stevige afdaling tot bij de zee op het programma staat.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/cXd8TM9NKNtwp5kq9.
{getCard} $type={post} Via Francigena: Berceto - Pontremoli
De eerste paar kilometers voor vandaag gaan over de weg, en hoewel ik meestal geen fan ben van wandelen over verharde wegen waar je regelmatig auto's tegenkomt, klimt dat altijd bijzonder vlot. We klimmen stevig van zo'n 200 meter hoogte tot zo'n 600m maar als je dat op een biljartvlakke asfaltweg mag doen, dan voel je daar eigenlijk niks van. Ter hoogte van Terenzo moeten we een extreem steile gravelweg nemen en trappen we even op onze adem, maar daarna is het ergste alweer voorbij.
Als we eenmaal een zijweg mogen nemen dan worden we nog altijd over een asfaltweg de hoogte ingestuurd. Het is doorbijten, want het gaat nu wel echt stevig bergop. Gelukkig is er in het volgende dorpje een soort van rustplek voor pelgrims ingericht. Met een mooi uitzicht kan je even zitten en bijkomen van de inspanning.
Als we dan langs een mooi kerkje gepasseerd zijn, dan worden we eindelijk een onverhard pad opgestuurd. Eindelijk, we zijn ondertussen dik 8 kilometer aan het lopen. Dit pad is echt steil, met veel losse stenen en het is puur op wilskracht dat ik doorzet. Of misschien omdat ik op mijn gps gezien heb dat er helemaal boven aan het pad een picknickplek is. Ik zet mijn verstand op nul, en loop tot ik kan neerploffen op de picknickbank. Als die dan ook nog eens in de schaduw blijkt te staan dan kan mijn geluk niet meer op.
We blijven over lastig te lopen maar wel echt mooie weggetjes lopen. Even voor Cassio worden we door een kloof gestuurd (de "salti del diavolo" ofwel de "duivelssprongen"). Vind je dit te avontuurlijk dan kan je dit stukje vermijden door gewoon de weg verder te volgen, maar dit prachtige stukje natuur is toch wel de moeite om een paar honderd hoogtemeters extra voor te maken. En als de duivel ermee gemoeid is, dan moet ik daar natuurlijk even gaan kijken. We zijn tenslotte nog altijd op een pelgrimstocht.
De afdaling naar Berceto gaat over een oude Romeinse heirbaan, en dat dorpje is echt wel de moeite. Ik slaap in een mooie airbnb, eet een prima pizza in een restaurantje en slaap als een roos. Morgen gaan we nog verder klimmen, waarna een stevige afdaling tot bij de zee op het programma staat.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/cXd8TM9NKNtwp5kq9.
Related posts
{getCard} $type={post} Via Francigena: Costamezzana - Fornovo{getCard} $type={post} Via Francigena: Berceto - Pontremoli
