Het is vandaag een heel mooie dag, met temperaturen tot 17 graden en we zijn nog maar half februari. Daar moet ik van profiteren uiteraard, dus ga ik een stukje wandelen op de GR14. Vorige zomer had ik die achtergelaten ter hoogte van La-Roche-en-Ardenne, en vandaag is het dan tijd om de volgende 25 kilometers af te werken. Ik wandel tot in Ortheuville, waar de route de N4 kruist.
Ik wandel vandaag in noordelijke richting. Dan moet ik 's morgens niet stressen om mijn bus te halen. Ik moet immers langs Brussel en dan is een exact uur van aankomst altijd onvoorspelbaar. Op schooldagen is er on 16u42 een bus die me rechtstreeks terug brengt van La Roche naar mijn auto in Ortheuville. Alle straten van dit dorpje heten gewoon "Ortheuville", dus is het wat lastig om aan te geven waar ik me parkeer. Het verbindingsweggetje tussen de hoofdstraat waar de bushalte is en de N4 is meer dan breed genoeg om je auto veilig een paar uur achter te laten. Vijftig meter verderop kan je probleemloos de route weer oppikken.
Ortheuville ligt in de vallei, dus het eerste stukje van de tocht is best pittig. Na een kilometer staan de eerste 50 hoogtemeters op de teller, dus is er niet veel tijd om rustig wakker te worden. Gelukkig gaat het daarna minder steil bergop, maar komen we in een stukje tussen de velden. We mogen hier over een onverhard pad lopen en het gaat lichtjes bergop en bergaf. We lopen zowat op de bergkam (als je daarvan al kan spreken bij deze heuvels), dus hebben we een heel mooi uitzicht op de omgeving.
De eerste tien kilometers van de dag gaan zo door het veld, met af en toe een streepje bos. Het is aangenaam wandelen in het zonnetje, en ik geniet er van om eens zonder dikke jas te kunnen wandelen. Hier en daar zijn er nog modderige passages te overwinnen, maar eigenlijk is het best doenbaar vandaag. We lopen vooral over brede veldwegen en je kan altijd wel een manier vinden om droog aan de andere kant van de plassen te geraken.
Het tweede deel van de wandeling loopt voornamelijk door het bos. In deze bossen zijn zware machines aan het werk geweest om bomen te rooien, dus de weggetjes zijn volledig kapotgereden. Hier is het af en toe zoeken naar een manier om de modder te vermijden, maar uiteindelijk gaat het allemaal wel vlot. De hoogteverschillen zijn niet zo intens, de hellingen zijn geleidelijk, en dat maakt het een aangename wandeling waarbij je eigenlijk nooit echt op je adem trapt.
We passeren het "Croix des Maquisards", wat een herdenkingsplek is voor wat er hier in de tweede wereldoorlog gebeurde. Toen hadden 23 mannen van de Mouvement National Belge zich hier verstopt omdat ze niet als dwangarbeiders in Duitsland wilden gaan werken. Een maand ging het goed, maar op 23 juni ging het goed mis als Duitse soldaten het kamp aanvallen. En nu herinnert alleen een kruisje nog aan wat er hier niet eens zo heel lang geleden gebeurd is.
Dan kunnen we aan de laatste afdalingen richting La-Roche beginnen. Het gaat geleidelijk bergaf en het ene moment staan we in een dicht bos, het andere moment staan we plots in een bruisend toeristendorpje. Iedereen komt hier het kasteel bezoeken dat op de top van de berg staat, en dan iets eten in de talloze restaurantjes die hier te vinden zijn.
Ik dwaal een uurtje door het dorp en neem dan de bus terug naar mijn auto. Ze zit vol met schoolkinderen, en het is altijd interessant om de groepsdynamiek te bestuderen. Na elke halte waar iemand afstapt worden nieuwe groepjes gevormd in de bus.
Ik geraak probleemloos thuis, de files rond Brussel vallen voor een keer eigenlijk best mee. Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/zks2GaAVrQSr49BK7.
Het tweede deel van de wandeling loopt voornamelijk door het bos. In deze bossen zijn zware machines aan het werk geweest om bomen te rooien, dus de weggetjes zijn volledig kapotgereden. Hier is het af en toe zoeken naar een manier om de modder te vermijden, maar uiteindelijk gaat het allemaal wel vlot. De hoogteverschillen zijn niet zo intens, de hellingen zijn geleidelijk, en dat maakt het een aangename wandeling waarbij je eigenlijk nooit echt op je adem trapt.
Ik dwaal een uurtje door het dorp en neem dan de bus terug naar mijn auto. Ze zit vol met schoolkinderen, en het is altijd interessant om de groepsdynamiek te bestuderen. Na elke halte waar iemand afstapt worden nieuwe groepjes gevormd in de bus.
Ik geraak probleemloos thuis, de files rond Brussel vallen voor een keer eigenlijk best mee. Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/zks2GaAVrQSr49BK7.
