Op papier lijkt dit een gemakkelijke wandeling. Ik wandel vandaag een kleine 30 kilometer van op de top van de col du Grand-Saint-Bernard tot in Aosta, dat in de vallei ligt aan de overkant van de Alpen. Klimmen moet er vandaag nauwelijks gebeuren en na de inspanningen van de afgelopen dagen zijn alle spieren in mijn lijf daar dankbaar voor. Maar een rustdag wordt het allerminst. Er moet immers afgedaald worden, en niet zo'n klein beetje: Aosta wacht op mij in de diepte, zo'n 2350 meter afdalen verder...
Vandaag wordt nog maar eens duidelik dat de spieren die je gebruikt bij het klimmen totaal andere spieren zijn als die je bij het afdalen nodig hebt. De klimspieren krijgen rust maar de afdaalspieren schieten halfweg in een kramp. Veel rusten, veel drinken, genoeg pijnstillers slikken, knieën en voeten goed intapen en vooral niet forceren is de boodschap.
Het was misschien verstandiger om deze afdaling op te splitsen in 2 delen. Door zo veel af te dalen op 1 dag overbelast ik mijn spieren en dat komt de volgende dagen niet meer goed. Natuurlijk lijkt dat allemaal vlot te gaan en huppelend ga je op weg. Maar afdalings-meters zijn even slopend voor je lichaam als klim-meters. Ze lijken gewoon veel sneller en gemakkelijker te gaan en net dat is verradelijk.
Als ik 's morgens vertrek op de Grand Saint Bernard pas is er iets gebeurd. Gisteren was het perfect helder weer maar 's nachts is de hemel op onze hoofden gevallen. Het meer dat gisteren lag te blinken in de zon is onzichtbaar geworden door de mist. En op de koop toe regent het lichtjes en is het echt koud.
Ik raap mijn moed bijeen en begin toch maar aan de wandeling. En dat is een goed idee want na een paar honderd meters dalen beginnen de eerste gaten in de mist te verschijnen. En nog wat verder komt de zon er door zodat ik toch nog van de woeste bergnatuur waar ik door wandel kan genieten. Het is hier echt prachtig en zo mogelijk nog woester dan op mijn tocht gisteren.
Al snel komt het Italiaanse eind van de tunnel in zicht en kan ik gewoon rustig verder afdalen, af en toe langs haarspeldbochten, tot ik mijn eerste Italiaanse dorpje tegenkom. Je merkt meteen dat de Via Francigena hier veel meer leeft dan in Frankrijk of Zwitserland. Restaurants lokken pelgrims met de belofte van een pelgrim-stempel en overal hangen bordjes die pelgrims moeten voorstellen. Ik ben dit nog niet gewoon en hou ook niet van die drukte die ze er over maken. Ja we zijn op weg naar Rome, maar moet iedereen daar nu zo wild van worden? Daarom ook dat ik nooit een van de Compostella routes zal lopen, die zijn veel te toeristisch. Ik ben veel liever op mijn eentje in de bergen.
Na dat eerste dorpje volgen nog enkele kleine dorpjes en daartussen loopt het pad langs eeuwenoude irrigatiekanaaltjes. Vreemde dingen gebeuren er hier, de weg lijkt bergop te lopen terwijl het water naast ons vrolijk dezelfde richting uitloopt. Ik begrijp er niks van, ben ik dan echt zo in de war of kan het water hier op een of andere manier bergop stromen?
Na een goeie pizza in Etroubles kan ik weer verder. De rest van de route is eigenlijk een vervolg van wat ik al beschreven heb: irrigatiekanaaltjes, en gewoon rustig bergaf lopen. Het is echt eindeloos bergaf met af en toe een steile klim ertussen gegooid. Ik geraak in een ritme dat ik lijk te kunnen volhouden en ga maar door. Maar mijn benen beginnen af te zien, en elke stap wordt steeds pijnlijker.
De laatste kilometers tot Aosta gaan langs een iets grotere weg en zijn minder fijn. Even wordt nog geprobeerd ons langs een paar wijngaarden te sturen maar eigenlijk had men die moeite kunnen besparen. Dat levert alleen maar extra hoogtemeters op en die heb ik al genoeg gelopen de afgelopen dagen.
Eenmaal in Aosta zoek ik mijn hotel en val ik als een blok in slaap. Zelfs eten schiet er over vanavond.
Alle foto's van de wandeling van vandaag vind je hier:
https://photos.app.goo.gl/yZhDQdFmboh6MK167.
Related posts
Via Francigena Etappe S6: Bourg-Saint-Pierre - Grand-Saint-Bernard »
Via Francigena Etappe I2: Aosta - Chatillon »
