Enkele maanden geleden wandelde ik de GR122 van Hulst tot in Doornik. Maar eigenlijk was het verhaal daar niet klaar. De route gaat nog een paar honderd kilometer verder door Frankrijk om uiteindelijk te eindigen waar ze de GR12 tegenkomt.
Ik kan een route natuurlijk niet half afgewerkt achterlaten dus maak ik van een dagje mooi lenteweer in februari gebruik om de eerste etappe van het vervolg van de GR122 te wandelen. Vandaag loopt de route de hele tijd samen met de GRP 123 ("Tour de la Wallonie Picarde") dus zal ik vooral de markeringen van deze wandeling volgen.
Door de coronacrisis zijn de grenzen dicht en mag je alleen naar het buitenland voor essentiële redenen. Wandelen is blijkbaar niet essentieel dus dat betekent dat ik heel goed moet opletten dat ik niet per ongeluk over de grens stap. Iedereen weet nu immers dat een grens oversteken heel gevaarlijk is en dat je daar ziek van gaat worden. Om problemen te vermijden beslis ik om vandaag tot in Laplaigne te wandelen wat een wandeling betekent van een goeie 25 kilometer. Net voorbij Laplaigne gaat de wandeling voor enkele honderden meters door Frankrijk, dus de volgende etappe zal nog een tijdje moeten wachten.
Laplaigne is een klein dorpje dat zo goed als op de grens ligt. Maar zelfs hier passeert elke dag een bus die me naar Doornik kan voeren. Rudy Demotte heeft als burgemeester goed voor de streek rond Doornik gezorgd want zelfs in het meest onooglijke boerengat passeren er meerdere bussen per dag. En perfect op tijd komt de lege bus van de Tec aangereden om me een privé-rit naar Doornik te geven. Bij het station van Doornik stap ik af en zet ik het vizier op de grote kathedraal met vijf torens die boven de stad uittorent.
Eenmaal bij de kathedraal aangekomen leidt de route me langs de kortst mogelijke weg weer de stad uit. Langzaam wordt er geklommen tot ik vanop de heuvels een mooi uitzicht over de stad heb. De eerste kilometers gaan nog door de voorsteden van Doornik maar al gauw komt de route in een landbouwstreek waar ze ons de volgende 15 kilometer doorloodst. Mooie stille wegen en licht heuvelend terrein is wat er voor de voeten geschoven wordt.
Enkele kilometers lopen door een mooi bos dat spijtig genoeg natuurgebied is. De route moet dus langs de rand van het bos blijven maar toch is het een heel mooi stuk van de wandeling. Na het bos blijkt duidelijk dat Noord-Frankrijk en de "hel van het noorden" hier niet ver vandaan is. Kilometers wordt er over kasseistroken gewandeld die in Parijs-Roubaix niet zouden misstaan.
De
"Pierre de Brunehaut" kunnen we natuurlijk ook niet links laten liggen dus de route maakt een bocht om ook langs deze grootste menhir die België rijk is te passeren. Na nog een passage langs de Schelde (we zitten tenslotte nog altijd op de Scheldelandroute) en een heel mooi stuk door het bos kom ik dan probleemloos in Laplaigne aan.
Volgende keer pik ik de route hier weer op en wandel ik tot in Péruwelz. Maar daarvoor moet ik een heel klein stukje door Frankrijk dus dat zal nog enkele weken moeten wachten vrees ik. Maar geen nood, ik heb nog genoeg andere wandelingen op het programma staan.
Het album met alle foto's van vandaag vind je hier:
https://photos.app.goo.gl/kaTHjqX5CSnfYBte7.
Related posts
GR 122 Etappe 8: Warcoing - Tournai »
GR 122 Etappe 10: Laplaigne - Péruwelz »
