Vandaag ben ik op pad voor het laatste stukje GR122 richting Doornik. Vorige keer nam ik de bus van Ronse tot aan de kerk van Hérinnes. Vandaag neem ik die zelfde bus vanuit Hérinnes tot aan het station van Doornik. Dienstregeling van de bus vind je op
www.infotec.be. In normale tijden kan je een ticketje kopen op de bus, in deze Coronatijd lukt dat niet en moet je op voorhand voor een ticket zorgen. Bestel dus een Mobib kaart op de e-shop van de Tec en laad er ruim op tijd een "horizon" traject op. Bij het opstappen hou je die kaart even voor de automaat en je mag mee.
Het plan is dat ik vandaag vanuit Doornik terug naar mijn auto wandel. In deze richting wandelen komt beter uit met de bus en heeft als extra voordeel dat de grootste beklimming van de dag in Mont-Saint-Aubert al na een kilometer of 8 op mijn pad komt. Na die beklimming is het nog ongeveer 20 kilometer wandelen over redelijk vlak terrein. Vind je deze wandeling te lang dan kan je hem gemakkelijk in 2 splitsen want ergens halverwege kruisen we de grote weg waar de bus rijdt.
Ik vertrek dus in Doornik vandaag. Wat denk ik van die stad? Eerst en vooral en om het in de locale taal te zeggen: Tournai, c'est du caca. Hondenstront dat er daar op straat ligt, niet normaal. Tussen het station en de Grote Markt moest ik slalommen tussen minsten 15 drollen die op de voetpaden uitgespreid lagen. Verder is het wel een mooie stad maar niemand ziet dat want je moet constant naar de grond kijken om niet in zo'n drol te stappen.
De locale bevolking loopt mondmaskergewijs rond, sommigen zelfs met plexiglazen schermen voor hun gezicht. En dat hele circus wordt begeleid door de zogenaamde "gardiens de la paix". Bij ons heten die mensen "gemeenschapswacht", in Wallonië is het blijkbaar de bedoeling dat ze de vrede bewaren. Waarschijnlijk lopen er in Doornik zo veel van die wachters rond om de agressie tegen hondeneigenaars in te dijken.
Al gauw laat ik die stad met zijn gekke inwoners achter me en kom ik op het platteland terecht. Na eerst nog wat industriezones doorkruist te hebben begint de weg bergop te lopen richting Mont-Saint-Aubert. Het is best een pittige beklimming en boven is er een gigantische parking waar vandaag niemand geparkeerd staat. Hier verwachten ze in normale tijden blijkbaar veel volk. Na mijn boterhammekes op illegale wijze op een bankje verorberd te hebben (dat mag pas weer vanaf maandag) begint de mooie afdaling richting Schelde.
De Schelde wordt een vijftal kilometer gevolgd en wordt afgewisseld met enkele oude Schelde-armen die nu als visvijver gebruikt worden. Een lang stuk langs de Schelde dus maar dat had ik natuurlijk kunnen verwachten op de Scheldelandroute.
Daarna wordt nog een ommetje van een tiental kilometer gemaakt rond Pecq om uiteindelijk in Saint-Léger uit te komen. Ik krijg nog een passage van enkele kilometers langs het "Canal de l'Espierres" voor mijn voeten. De makers van de route dachten zeker: "de Schelde zullen ze nu wel beu zijn, laten we ze nu dan maar een paar kilometer rechtdoor langs een kanaal sturen ter afwisseling". Maar uiteindelijk kom ik zonder problemen weer in Warcoing aan en na een paar honderd meter ben ik weer aan de kerk van Hérinnes waar mijn auto staat.
Het album met alle foto's van de dag vind je hier:
https://photos.app.goo.gl/Seyoj5gNMvkjJ6Nz8
Related posts
GR 122 Etappe 7: Ronse - Warcoing »
GR 122 Etappe 9: Tournai - Laplaigne »
