De GR122 loopt van Hulst naar Doornik. Ik heb hem ondertussen helemaal afgelopen behalve een klein stukje dat door Nederland loopt. Dat stuk gaat van Hulst naar Moerbeke Waas en was door de corona paniek niet bereikbaar. Sinds maandag zijn de grenzen weer open (hopelijk definitief deze keer) en mag ik dus weer naar het buitenland. Daar moet ik zo snel mogelijk van profiteren. Ze voorspellen heel slecht weer met onweer voor de namiddag maar dat kan me niet tegenhouden. Wat is nu ook 25 liter per vierkante meter? Da's hooguit een halve emmer die dan effectief op uw hoofd valt, daar kan je toch niet voor thuisblijven?
Ik parkeer mijn fiets aan het eindpunt van de wandeling, net voor de Nederlandse grens. Dan rijd ik naar Hulst om me een dikke kilometer voor de stad pal op de GR5A te parkeren. In de stad is het betalend parkeren maar hier kan je gemakkelijk je auto kwijt. De wandeling telt vandaag ook weer dubbel (of zelfs driedubbel). Ik wandel zowel op de GR122 als de
GR5A (de wandelronde van Vlaanderen) als op het Nederlandse
Grenslandpad.
Hulst is me nog bekend van vroeger toen ik hier wel eens met mijn ouders kwam. Een heel mooi stadje, maar om het nu "de meest Vlaamse stad van Nederland" te noemen, dat is er een beetje over. Ik vind het altijd frapperend hoe je onmiddellijk ziet dat je in Nederland bent. De straten zijn anders aangelegd (zonder putten dus), de fietspaden breed, de mensen vriendelijk. Straks moet ik nog emigreren.
Bij de start van de GR122 staat uiteraard een wandelboom. De wegwijzer die de GR122 aanduidt is dan wel afgebroken, de rest van de boom staat er nog. Tijd om hier eens en reparatieploeg naartoe te sturen denk ik.
De wandeling start met een rondje over de vestingen van Hulst, waarna ik langs een vrij drukke straat zo snel mogelijk de buitenwijken achter me laat. En dan begint het typische Zeeuwsvlaamse landschap wat garant staat voor kilometers vreten over kaarsrechte dijken. Het is dan wel meestal over verharde ondergrond maar het loopt ook heel vlot waardoor de kilometers voorbij vliegen.
Onderweg maakt de wandeling een paar ommetjes langs de natuurdomeinen die her en der in het landschap liggen. Maar over het algemeen is het "immer gerade aus".
Het laatste stuk van de wandeling gaat over de
Spaanse Linies. Dat zijn overblijfselen van forten uit de tachtigjarige oorlog. Op het kaartje hierboven zie je ook de verschillende forten liggen als kleine driehoekige uitstulpingen op de wandelroute. De wandelweg tussen de verschillende forten is echt mooi en een plezier om te wandelen.
Tot 5 kilometer voor mijn eindpunt was het droog gebleven. Eigenlijk was er al veel vroeger regen voorspeld, maar dan kreeg ik een onweer van Bijbelse proporties over mij heen gegoten. Straten stonden blank en stukjes veldweg werden herschapen in modderpoelen, maar de eenzame stapper zette moedig door. Bij mijn fiets aangekomen wachtte nog een fietstochtje van een dikke 15 kilometer dat me weer tot bij mijn auto bracht.
Het album met alle foto's van de dag vind je hier:
https://photos.app.goo.gl/LYRB7TUw59wdEuvi6
Related posts
GR 122 Etappe 2: Moerbeke - Laarne »
