Ik profiteer van de laatste dagen van augustus om even een tweedaagse te komen lopen op de GR655. Het lange stuk tussen Ham en Compiègne wordt op deze 2 dagen gelopen. Vandaag parkeer ik me in Ourscamp, zowat halfweg dit toch wel lange stuk van de route dat vrij lastig op te splitsen is in behapbare stukken. Ik loop vandaag dik 37 kilometer tot bij het station van Compiègne, en neem vanavond de trein tot in Amiens. Daar slaap ik vannacht, en morgenvroeg neem ik dan een trein naar Ham om dan etappe 1.5 te gaan lopen.
Ik sta vanmorgen dus extreem vroeg op, want het is wel echt een lange wandeling vandaag en ik wil er op tijd aan kunnen beginnen. Na een tocht van een goeie 200 kilometer parkeer ik me voor de ruïne van de abdij van Ourscamp. De rest van de dag is eigenlijk vrolijk lopen door het woud van Compiègne. Het wordt dus een echte boswandeling op steroids vandaag.
We lopen vandaag zowat de hele dag door het bos, en ik vind het dus niet zo erg dat het lichtjes begint te regenen als ik een paar kilometer op weg ben. Zo lang het maar lichtjes motregent blijf ik wel droog onder de beschutting van de bomen. Maar spijtig genoeg begint het steeds harder te regenen en na een paar uur ben ik helemaal doorweekt. Ik stop zelfs mijn gsm even in mijn rugzak om hem te beschermen, hoewel die met zijn IP68 rating eigenlijk bestand zou moeten zijn tegen wat vocht.
We beginnen vandaag de wandeling in Ourscamp, in de vallei van de Oise, en we lopen naar Compiègne. En die stad is dan weer gebouwd op de samenvloeiing van de Oise en de Aisne. De Oise stroomt dan verder zuidwaarts om uiteindelijk in de Seine uit te monden, en die mondt dan ergens ter hoogte van Le Havre en de Pont de Normandie uit in de Noordzee.
Maar het mag dus duidelijk zijn dat het 2 stevige riviertjes zijn die hier samenvloeien. Het is niet voor niets dat er een heel departement naar elk van hen genoemd is. We zijn op onze tocht door Frankrijk deze wandeling begonnen in het département van de Nord, om dan iets voor Saint-Quentin even naar dat van de Aisne over te stappen. Na een kort uitstapje in de Somme, zijn we nu dus in het departement van de de Oise aanbeland. Net voor Parijs gaan we nog even de Val d'Oise doorkruisen en dan zijn we in de Ile de France. En zo gaat het toch stilaan vooruit op onze tocht dwars door Frankrijk.
Compiègne is ook de start van de "Paris-Roubaix" wielerwedstrijd. Die begint dus helemaal niet in Parijs, maar hier in Compiègne. Maar dat betekent wel dat we nu stilaan dichter bij Parijs komen.
Het bos van Compiègne is ook bekend voor een historisch feit: de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog. Hier, in een treinwagon, werd de overgave van Duitsland op het eind van de eerste wereldoorlog getekend. De route passeert niet langs het monument, maar het is een omweg van zo'n 750 meter enkel. Voor geschiedenisfreaks een must, voor anderen, een extra omweg op wat al een extreme etappe is op zich. De treinwagon die hier nog staat is uiteraard een copie, want tijdens de tweede wereldoorlog werd de originele wagon door de Duitsers naar Berlijn verscheept waar hij verloren geraakte bij bombardementen op het eind van de tweede wereldoorlog.
Maar goed, terug naar de wandeling van vandaag. We mogen een heel lange tocht lopen vandaag en eigenlijk kom je zo goed als geen dorpen of stadjes tegen. Je loopt heel af en toe door een klein dorpje, maar je passeert geen enkele winkel of plek waar je eten of drinken kan inslaan. Zorg dus dat je voldoende voorraad bij je hebt, want dit is echt een lang stuk waarbij je niet zonder eten of drinken wil vallen.
Het gaat kilometerslang door het woud. Soms lopen we enkele kilometers rechtdoor, maar dat stoort echt niet. Er is zo veel te zien, en het is hier zo stil en rustig dat ik er echt van geniet. We zijn kilometers ver van de dichtstbijzijnde weg, en helemaal omringd door de natuur. Ik kom op de hele dag twee mensen tegen die in de buurt van een dorpje hun hond aan het uitlaten zijn. Voor de rest ben ik op mezelf aangewezen.
Dit is ook geen vlakke tocht. Af en toe is er een stevig klimmetje, en op het eind vn de dag staan er behalve 37 kilometers ook zo'n 500 hoogtemeters op de teller. Dat is zeker op zo'n lange afstand niet onoverkomelijk, maar het is toch weer een extra factor waar je rekening mee moet houden.
Na een tijdje geraak ik in een ritme en loop ik gewoon verder op automatische piloot. Niets lijkt me uit mijn ritme te brengen vandaag: niet de regen, niet de soms wel pittige beklimmingen, en zeker niet de soms wel extreem gladde afdalingen. Ik loop gewoon rustig verder en geniet van elke stap.
De laatste 4 kilometer tot in Compiègne is een lange rechte weg, waar je op het eind het kasteel al ziet liggen. Dat is een soort mini Versailles, en was vroeger een koninklijke (en ook keizerlijke) residentie. Vandaag is het een museum, maar de aanvliegroute er naartoe is nog altijd kaarsrecht en eindeloos rechtdoor lopen.
In de stad passeren we langs de kathedraal, die heel toepasselijk aan Sint Jacob gewijd is. Voor mensen op een route naar Compostela is dat altijd een lichtpuntje. Een paar honderd meter verder vind ik het station (en een lekkere schotel kebab). Dit is alweer een prachtig stuk van de route die achter de rug is. Maar ook de volgende etappe gaat zo goed als volledig door het bos, en zelfs de etappes dichter bij Parijs zijn verrassend groen. Er staat ons dus nog wel wat moois te wachten.
Alle foto's van vandaag vind je hier: {getButton} $text={foto album} $icon={link} $color={#27aa60}.
We lopen vandaag zowat de hele dag door het bos, en ik vind het dus niet zo erg dat het lichtjes begint te regenen als ik een paar kilometer op weg ben. Zo lang het maar lichtjes motregent blijf ik wel droog onder de beschutting van de bomen. Maar spijtig genoeg begint het steeds harder te regenen en na een paar uur ben ik helemaal doorweekt. Ik stop zelfs mijn gsm even in mijn rugzak om hem te beschermen, hoewel die met zijn IP68 rating eigenlijk bestand zou moeten zijn tegen wat vocht.
Het bos van Compiègne is ook bekend voor een historisch feit: de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog. Hier, in een treinwagon, werd de overgave van Duitsland op het eind van de eerste wereldoorlog getekend. De route passeert niet langs het monument, maar het is een omweg van zo'n 750 meter enkel. Voor geschiedenisfreaks een must, voor anderen, een extra omweg op wat al een extreme etappe is op zich. De treinwagon die hier nog staat is uiteraard een copie, want tijdens de tweede wereldoorlog werd de originele wagon door de Duitsers naar Berlijn verscheept waar hij verloren geraakte bij bombardementen op het eind van de tweede wereldoorlog.
Het gaat kilometerslang door het woud. Soms lopen we enkele kilometers rechtdoor, maar dat stoort echt niet. Er is zo veel te zien, en het is hier zo stil en rustig dat ik er echt van geniet. We zijn kilometers ver van de dichtstbijzijnde weg, en helemaal omringd door de natuur. Ik kom op de hele dag twee mensen tegen die in de buurt van een dorpje hun hond aan het uitlaten zijn. Voor de rest ben ik op mezelf aangewezen.
Na een tijdje geraak ik in een ritme en loop ik gewoon verder op automatische piloot. Niets lijkt me uit mijn ritme te brengen vandaag: niet de regen, niet de soms wel pittige beklimmingen, en zeker niet de soms wel extreem gladde afdalingen. Ik loop gewoon rustig verder en geniet van elke stap.
In de stad passeren we langs de kathedraal, die heel toepasselijk aan Sint Jacob gewijd is. Voor mensen op een route naar Compostela is dat altijd een lichtpuntje. Een paar honderd meter verder vind ik het station (en een lekkere schotel kebab). Dit is alweer een prachtig stuk van de route die achter de rug is. Maar ook de volgende etappe gaat zo goed als volledig door het bos, en zelfs de etappes dichter bij Parijs zijn verrassend groen. Er staat ons dus nog wel wat moois te wachten.
Alle foto's van vandaag vind je hier: {getButton} $text={foto album} $icon={link} $color={#27aa60}.
