GR121 Etappe 4: Jodoigne - Florival

Vandaag staat er een korte etappe op de GR121 op het programma, maar wel eentje die heel gemakkelijk met het openbaar vervoer te regelen is. Ik loop van Jodoigne (of zoals we in Vlaanderen zeggen "Geldenaken") tot bij het treinstationnetje van Florival. En dat laatste vind je op de treinroute van Leuven naar Waver. {alertInfo}

Dit stuk van het land is eigenlijk helemaal niet zo ver van Vlaanderen verwijderd. We zijn bij de start op een kilometer of 10 van Tienen en we lopen in de richting van Leuven. Bekend terrein dus, maar eigenlijk veel mooier dan het veel dichter bebouwd terrein net aan de Vlaamse kant van de taalgrens. Hier is het nog al landbouw wat de klok slaat, hoewel je hier ook veel nieuwe verkavelingen vindt die vooral bevolkt worden door Vlamingen die de belachelijke vastgoedprijzen rond Leuven ontvluchten.

Maar de tocht van vandaag is dus vooral lopen over onverharde wegen tussen de velden. Af en toe komt er een streepje bos op het programma, om dan weer verder door de velden te lopen. Het is hier mooi en echt stil. En met zo'n 23 kilometer is de tocht van vandaag best te doen.

Ik parkeer me in Jodoigne bij bushalte "JODOIGNE Gare d'Autobus". Daar vind je zeker plek voor je auto, en je kan de route een paar honderd meter verderop weer oppikken. Ik loop zo'n 23 kilometer tot we het station van Florival tegenkomen. De route loopt door het station, dus daar moet je zeker geen omweg doen. Elk uur heb je hier een trein naar Waver, waar je kan overstappen op een bus van de TEC die je rechtstreeks terug naar je auto gaat brengen. Voor de dienstregeling van de treinen kijk je belgiantrain.be en voor de bussen op letec.be.

De wandeling begint met een kleine stadswandeling door Jodoigne. En dan blijkt dat dit best een mooi dorpje is, er zijn toffe pleintjes en het ziet er allemaal proper en mooi uit. En ik merk meteen ook dat het hier best wel heuvelachtig is. Jodoigne ligt op een heuvel dus moet er stevig afgedaald worden, en dan opnieuw geklommen. De rest van de dag zal dat niet anders zijn, we zijn hier nu eenmaal in een glooiend stukje van het land. Maar dat maakt het allemaal natuurlijk ook wel heel mooi. Regelmatig heb je een prachtig uitzicht op de omgeving.

Al gauw laten we de bebouwing achter ons en wordt het echt een tocht door de velden. Op meestal onverharde wegen, af en toe afgewisseld met wat kasseiwegen, mogen we door dit prachtige landschap lopen. Het is echt mooi hier, en er loopt hier geen mens. Het is uitgestorven. In de dorpjes zie je af en toe wel iemand, maar daartussen heb je dit prachtige landschap helemaal voor jouw alleen.

We mogen nog door een paar mooie dorpjes lopen, en lopen ook af en toe door de vallei waar meestal een stukje onverharde weg en een koeienwei te vinden is. Het ziet er hier echt nog uit zoals het bij ons vroeger ook geweest moet zijn. Dorpjes, met daartussen af en toe een gigantische boerderij, en dat allemaal verbonden met onverharde wegen. Maar hier, op pakweg een twintigtal kilometer van Leuven, is dat er gewoon nog.

De laatste paar kilometers mogen we door een mooi bos lopen dat ooit toebehoorde aan een van die "château fermes" oftewel "kasteelboerderijen". Prachtige holle wegen komen op ons pad, afgewisseld met soms een klein stukje waar je weer een prachtig uitzicht hebt. Het is genieten.

En dan plots, zonder waarschuwing, komt uit het niets de spoorweg opduiken. Het ene moment zitten we midden in het bos, het volgende moment staan we op het perron van het station van Florival. Het voelt vreemd, alsof de tocht door het bos plots afgebroken wordt en ik plots moet stoppen met spelen.

Een kwartiertje later komt mijn trein me oppikken, en die neemt me mee naar Waver. De bus van de TEC is ook klokvast, dus sta ik een dik uur later alweer bij mijn auto. Dit was een mooie etappe, waar je echt door de natuur kan lopen. Een aanrader dus!

Alle foto's van vandaag vind je in dit album: {getButton} $text={foto album} $icon={link} $color={#27aa60}.

{rightSidebar}