We zijn aanbeland bij etappe 12 op het Italiaanse stuk van de Via Francigena. Deze tocht loopt van Piacenza naar Fiorenzuola. Piacenza is prima bereikbaar met de trein vanuit Bologna, en in Bologna geraak je dan weer gemakkelijk met een vlucht vanop Zaventem. Het is maar om te zeggen dat dit misschien wel een uitgelezen plek is om de tocht op te splitsen als je hem zoals ik in stukjes van telkens een kleine 2 weken loopt.
Gisteren vloog ik naar Bologna waar ik een nachtje prima sliep. Vanmorgen nam ik de trein tot in Piacenza. Dat is dik anderhalf uur rustig wakker worden in een prachtig Italiaans landschap. Rond 9 uur sta ik aan de startlijn voor mijn wandelvakantie die me tot iets voorbij Lucca zal brengen.
Op onze tocht door Noord Italië zijn we dus in Piacenza aanbeland. En nadat we de voorbije etappes door Lombardije aan het lopen waren, is het nu tijd om nog maar eens een nieuwe Italiaanse regio binnen te wandelen. We verlaten Lombardije en lopen Emilia Romagna in. De volgende dagen lopen we door deze regio, en dan komt Toscane er aan. En dat is wel iets waar ik al eeuwen naar aan het uitkijken ben.
De tocht gaat verder vanuit Piacenza richting Fiorenzuola. Dat is goed voor een dikke 30 kilometer over alweer lange rechte en vlakke wegen. We lopen in de richting van Fidenza en komen in de buurt van het beter bekende Parma. Kennen we dat beter omdat ze daar een voetbalploeg hebben, of omdat er Parma-ham naar hen genoemd is? Of is het vanwege de parmezan kaas? Ik weet het niet, en het maakt eigenlijk ook niet uit, maar mischien helpt het iemand om min of meer te situeren waar we ons vandaag bevinden in Italië.
In Fiorenzuola, op het eind van onze etappe, is er niet veel onderdak te vinden, maar het heeft wel een vlotte treinverbinding terug naar Piacenza of verder naar Fidenza. Is het enige hotel in de stad volzet of vind je geen plaats, dan kan je dus kiezen om 2 nachten in Piacenza te slapen en deze etappe met wat minder bagage te lopen. Zeker voor zo'n lange afstanden is dat altijd een fijn idee. Treinticketjes vind je vlot in de app van Trenitalia.
Wat de wandeling betreft is de Po-vlakte nu wel helemaal achter de rug en we mogen ons stilaan opmaken voor een verandering in landschap. De afgelopen etappes liepen we door eindeloze vlaktes vol met graan en rijstvelden, maar daar komt verandering in. Als we vandaag naar onze rechterkant kijken dan zien we in de verte stilaan een paar bergen opdoemen. Geniet dus nog van een laatste dag door de velden en zonder hoogtemeters, want vanaf morgen komen de eerste heuvels op ons pad, en de dagen daarna wordt er stevig geklommen. Tot in Rome zal het niet meer vlak zijn en zullen we elke dag wel wat hoogtemeters moeten maken.
De wandeling vandaag begint met een stukje langs een vrij drukke invalsweg. Op het eerste stuk kunnen gelukkig vrij veilig lopen op het voetpad, maar het is hier toch maar druk. Gelukkig worden we al snel van deze drukke weg afgestuurd, maar waar we terecht komen is eigenlijk niet veel beter. We gaan dwars door een industriezone en daarna volgt een stuk langs het treinspoor. Tsja, we moeten hier de stad uitgeraken en dan moet je soms even doorbijten tot je weer op een rustig weggetje door de velden mag lopen. Na nog een dikke kilometer vlak naast de voorbijrazende auto's van een drukke weg is het dan eindelijk zo ver. We worden eindelijk een veiliger weggetje opgestuurd en voor de rest van de dag is het best een aangename tocht. We moeten gewoon het beginstukje zien te overleven, en dat mag je soms vrij letterlijk nemen als je de rijkunsten van de gemiddelde Italiaanse autobestuurder er bij neemt. Vind je dit maar niks en wil je de etappe inkorten dan kan je natuurlijk ook voor deze eerste kilometers even de bus nemen. Het is valsspelen, maar in dit geval denk ik dat iedereen je dit wel kan vergeven.
De rest van de tocht is eigenlijk best een fijne tocht. Maar toch voel je dat je niet in Frankrijk aan het lopen bent. Ja, het is een toffe wandeling, maar in Frankrijk zou zo'n hoeveelheid verharde wegen nooit passeren. Daar zijn er limieten op hoeveel procent van een wandeling verhard mag zijn. Hier is dat er duidelijk niet, dus lopen we de hele tijd over asfalt. 's Avonds doen mijn voeten dan ook best wel veel pijn. Is er op dat mooiere stukje van de wandeling iets te zien? Eigenlijk ook niet. Je loopt door een verstild stukje Italië, langs velden, af en toe door een gehuchtje, maar eigelijk altijd moet je de weg delen met auto's en ander gemotoriseerd verkeer. Erg is dat natuurlijk niet, maar het is wel "anders" dan een GR route in België of Frankrijk lopen.
Enkele kilometers voor Fiorenzuola moet je een riviertje oversteken. Het heeft de voorbije week extreem hard geregend (enkele honderden liters water kwamen naar beneden dan) zodat de rivier echt niet te passeren valt. In de zomer is dat normaal gezien geen probleem en zijn er stapstenen, maar vandaag zitten die ergens diep onder water verborgen. Ik neem geen risico's en maak dus maar een omweg van een kleine 2 kilometer, maar op die manier is het toch wel iets veiliger.
We worden langs achterafweggetjes door de velden gestuurd, zelfs even over een onverharde weg, maar al gauw komen we dan in de buurt van Fiorenzuola en moeten we langs een vrij drukke invalsweg lopen. Ik zet nog even door en bereik probleemloos de stad. Hier is er een vrij grote supermarkt, en vind je zeker wel iets te eten. Ik kruip op tijd in mijn bed vanavond, want het was een stevige wandeling. Gelukkig was het af en toe een klein beetje bewolkt en was het niet al te warm, want anders wordt een etappe als deze echt wel een martelgang.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/PZ3EUwd7Ej6hjGT18.
Op onze tocht door Noord Italië zijn we dus in Piacenza aanbeland. En nadat we de voorbije etappes door Lombardije aan het lopen waren, is het nu tijd om nog maar eens een nieuwe Italiaanse regio binnen te wandelen. We verlaten Lombardije en lopen Emilia Romagna in. De volgende dagen lopen we door deze regio, en dan komt Toscane er aan. En dat is wel iets waar ik al eeuwen naar aan het uitkijken ben.
De tocht gaat verder vanuit Piacenza richting Fiorenzuola. Dat is goed voor een dikke 30 kilometer over alweer lange rechte en vlakke wegen. We lopen in de richting van Fidenza en komen in de buurt van het beter bekende Parma. Kennen we dat beter omdat ze daar een voetbalploeg hebben, of omdat er Parma-ham naar hen genoemd is? Of is het vanwege de parmezan kaas? Ik weet het niet, en het maakt eigenlijk ook niet uit, maar mischien helpt het iemand om min of meer te situeren waar we ons vandaag bevinden in Italië.
Wat de wandeling betreft is de Po-vlakte nu wel helemaal achter de rug en we mogen ons stilaan opmaken voor een verandering in landschap. De afgelopen etappes liepen we door eindeloze vlaktes vol met graan en rijstvelden, maar daar komt verandering in. Als we vandaag naar onze rechterkant kijken dan zien we in de verte stilaan een paar bergen opdoemen. Geniet dus nog van een laatste dag door de velden en zonder hoogtemeters, want vanaf morgen komen de eerste heuvels op ons pad, en de dagen daarna wordt er stevig geklommen. Tot in Rome zal het niet meer vlak zijn en zullen we elke dag wel wat hoogtemeters moeten maken.
We worden langs achterafweggetjes door de velden gestuurd, zelfs even over een onverharde weg, maar al gauw komen we dan in de buurt van Fiorenzuola en moeten we langs een vrij drukke invalsweg lopen. Ik zet nog even door en bereik probleemloos de stad. Hier is er een vrij grote supermarkt, en vind je zeker wel iets te eten. Ik kruip op tijd in mijn bed vanavond, want het was een stevige wandeling. Gelukkig was het af en toe een klein beetje bewolkt en was het niet al te warm, want anders wordt een etappe als deze echt wel een martelgang.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/PZ3EUwd7Ej6hjGT18.
