Ik heb het mezelf moeilijk gemaakt door het Lee trail in 2 dagen te willen lopen. In 3 dagen kan je gemakkelijk van station naar station: je gaat eerst tot in Michelau, de tweede etappe tot in Goebelsmühle en dan de laatste etappe tot in Kautenbach. Je geraakt dan elk uur gemakkelijk terug bij je auto met behulp van de nmbs trein naar Luxemburg die in elk van deze stationnetjes stopt. En elk van die stationnetjes heeft een carpool-parking waar je probleemloos kan parkeren. Maar doe je het in 3 etappes, dan moet je natuurlijk wel 3 keer naar Luxemburg.
Ik dacht dus dat ik het wel in 2 etappes zou kunnen, en dat is natuurlijk zo. Het zijn dan 2 etappes van tussen de 25 en de 30 kilometer met telkens dik 1000 hoogtemeters. Dat is stevig, en eigenlijk helemaal niet nodig. Maar tijdens mijn eerste etappe was ik tot in Bourscheid gelopen, dus zat er weinig anders op dan vandaag de rest van de tocht tot een goed einde te brengen. Het is winteruur, en dus vroeg donker. Ik vertrek vanmorgen dus rond 6 uur en na een bezoek aan de bakker, parkeer ik me iets na 9 in Bourscheid. Het parkingetje aan de kerk is volzet als ik aan kom, maar er is een grote parking aan het "centre culturel", even verder de berg op in de Schoulstrooss. Zo sta ik dus pakweg 200 meter van de kerk van Bourscheid geparkeerd. Hier kan je auto trouwens gerust een tijdje blijven staan, dus als je het ook in 2 dagen wil doen, dan kan je eventueel hier parkeren.
De tocht begint vrij vlak en na een paar honderd meter komen we al langs een boom die ter ere van Napoleon geplant werd. Wat is dat toch met die keizer? Overal kom je bomen, bedden en monumenten tegen ter ere van die persoon. Hier heb je een mooi uitzicht en een oriëntatietafel helpt je even om uit te zoeken in welke richting je aan het kijken bent. Maar ik moet verder, en het gaat stilaan bergaf in de richting van de rivier. Die lange beklimming die we op het eind van etappe 1 gedaan hebben, die maken we dus meteen ongedaan.
De vorige etappe was nog vrij goed te doen voor mensen met hoogtevrees, maar deze keer is het andere koek. We worden langs een smal paadje langs het ravijn gestuurd om het mooie "Doit de Dieu" (oftewel de vinger van god) te gaan bezoeken. Een heel mooie rots, maar ik moet me blijven concentreren van het is hier niet gemakkelijk lopen. Steil bergop en bergaf, over een smal en lastig paadje langs het ravijn. Gelukkig zijn er op de meest kritieke plekken afsluitingen geplaatst. Ik ben toch blij als ik even later een iets beter pad voor mijn voeten krijg. Het is allemaal wel avontuurlijk en mooi natuurlijk, maar super vermoeiend.
Gelukkig wordt het even later wat minder lastig lopen, en hoewel we natuurlijk wel op en neer blijven gaan komen we eigenlijk zonder al te veel moeite in Goebelsmühle aan. We lopen langs het station en kunnen aan de laatste etappe van de route beginnen.
Dat is meteen stevig. Vanuit de vallei waar de trein rijdt, worden we steil bergop gestuurd. Het is afzien en gelukkig zijn er op strategische plekjes banken geplaatst waar ik even kan rusten. Gelukkig wordt het even later een beetje minder steil zodat ik kan recupereren. En dat is nodig, want plots worden we weer omhoog gejaagd om over de Molberlee te klimmen. Dat is een heel mooi, maar bijzonder zwaar stuk van de tocht. Je loopt hier op een "Lee", zo'n rots die aan deze trail zijn naam gegeven heeft, maar dat betekent natuurlijk ook dat je over de bergkam loopt met aan beide kanten een afgrond. Het is prachtig, en gelukkig kan ik halfweg de beklimming even op een bankje wat uitrusten en van de omgeving genieten.
We klimmen verder tot in Hoscheid dat bovenop het plateau ligt. En dan weet je op deze route wat je te wachten staat: we gaan weer naar beneden tot we een riviertje tegenkomen. En eenmaal dat riviertje overgestoken? Dan is het alweer steil klimmen... Deze keer valt het wel mee en gaat het klimmen nogal geleidelijk, waarna we langs een uitzichtspunt komen, en dan alweer steil afdalen. Zo komen we eigenlijk zonder al te veel moeite bij de Méchelskapelle, een mooi kapelletje dat hier in het midden van het bos staat.
We maken dus wel de nodige hoogtemeters vandaag. Ik hoor wel eens dat mensen deze tocht doen om te trainen voor de Alpen, maar dat is niet persé een goed idee. Ja, je maakt hier veel hoogtemeters. Maar het zijn altijd maar klimmetjes van 100-150 meter. In de Alpen staan er eindeloze klimmen van zo'n 1000 meter op het programma. Een wielrenner die Luik-Bastenaken-Luik wint, is nu eenmaal niet persé iemand die ook een Alpen etappe wint in de tour. Als je deze tocht dus als training doet, probeer hem dan te lopen zodat je nooit buiten adem geraakt. Hier kan je telkens wel op karakter boven geraken, maar in de Alpen (waar de hellingen 10 keer langer zijn) gaat dat niet lukken.
In het laatste stuk van de tocht staan er nog een hele reeks mooie uitzichtspunten op het programma. We lopen langs een fantastisch zicht en mogen alweer over avontuurlijke paadjes afdalen. Een laatste beklimming brengt ons tot in Kautenbach. En dat is is niets te vroeg, de zon begint onder te gaan en het wordt stilaan donker. Maar die ondergaande zon levert natuurlijk fantastische foto's op.
Ik daal af tot bij het station van Kautenbach en neem de trein naar Michelau. Daar stap ik op een bus die me even later weer in Bourscheid afzet. Het was een mooie tocht en echt een absolute must-do route. Het vervolg, de Eisleck trail staat met stip genoteerd op mijn todo lijstje.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/y6YsdEc3jJJfvZLq8.
De vorige etappe was nog vrij goed te doen voor mensen met hoogtevrees, maar deze keer is het andere koek. We worden langs een smal paadje langs het ravijn gestuurd om het mooie "Doit de Dieu" (oftewel de vinger van god) te gaan bezoeken. Een heel mooie rots, maar ik moet me blijven concentreren van het is hier niet gemakkelijk lopen. Steil bergop en bergaf, over een smal en lastig paadje langs het ravijn. Gelukkig zijn er op de meest kritieke plekken afsluitingen geplaatst. Ik ben toch blij als ik even later een iets beter pad voor mijn voeten krijg. Het is allemaal wel avontuurlijk en mooi natuurlijk, maar super vermoeiend.
Dat is meteen stevig. Vanuit de vallei waar de trein rijdt, worden we steil bergop gestuurd. Het is afzien en gelukkig zijn er op strategische plekjes banken geplaatst waar ik even kan rusten. Gelukkig wordt het even later een beetje minder steil zodat ik kan recupereren. En dat is nodig, want plots worden we weer omhoog gejaagd om over de Molberlee te klimmen. Dat is een heel mooi, maar bijzonder zwaar stuk van de tocht. Je loopt hier op een "Lee", zo'n rots die aan deze trail zijn naam gegeven heeft, maar dat betekent natuurlijk ook dat je over de bergkam loopt met aan beide kanten een afgrond. Het is prachtig, en gelukkig kan ik halfweg de beklimming even op een bankje wat uitrusten en van de omgeving genieten.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/y6YsdEc3jJJfvZLq8.
