Etappe 4 van de GR121 is een mega-etappe. Ik maak er een tocht van dik 38 kilometer van om zo gemakkelijk met de trein de verplaatsing te kunnen maken.
Ik parkeer me bij het kleine stationnetje van Mévergnies-Attre. Van dat dorp had ik nog nooit gehoord, maar er is een treinstation met zeer regelmatig treinen. Elk uur heb je wel een trein naar Jurbise, zelfs op zondag. En daar kan je dan weer overstappen op een trein richting Brussel die stopt in Braine-le-Comte. Al bij al is er dus een vlotte treinverbinding vanuit dit boerengat tot in de hoofdstad.
En zo sta ik dus om 9u45 in Braine-le-Comte klaar om aan een stevige wandeling te beginnen. Het is bewolkt maar het regent nog niet, en dat moeten zowat de ideale omstandigheden zijn om deze tocht te maken. Af en toe gaat het door het bos, maar er zijn toch ook grote stukken tussen de velden zonder enige beschutting. Bij echt mooi weer kan het hier dus wel eens warm worden. Maar zoals gezegd, het is zwaarbewolkt vandaag dus dat valt mee.
We beginnen met een oude spoorlijn op te pikken. Nog maar eens is dit een groene streep door een voor de rest landbouwgebied. Het weggetje is vrij smal, maar op sommige stukken zijn ze hier een echt fietspad aan het aanleggen. Dat maakt het natuurlijk wel gemakkelijker om dit als fietssnelweg te gebruiken, maar de vele diertjes die dit hun huis noemen gaan dat minder tof vinden.
De tocht is vandaag bijna dubbel zo lang als mijn eerste etappe van de GR121, maar heeft maar half zo veel hoogtemeters. Het gaat af en toe wel eens wat berg op en af, maar over het algemeen is het aangenaam en vrij vlak lopen. Er komen zeker geen steile beklimmingen aan te pas vandaag, hooguit af en toe wat vals plat.
We lopen door velden, langs kapelletjes, nog meer kapelletjes, door verlaten dorpjes waar geen winkel of cafe te bespeuren valt, door wat bos, langs een kasteel, langs nog een kasteel, nog een dorpje, ... Je ziet het, het is een afwisselende wandeling die best aangenaam is. We worden af en toe wat omgeleid om zo veel mogelijk onverharde wegen op te zoeken, en dat is best aangenaam.
Na een kleine 30 kilometer komen we door het Bois de la Provision, een heel mooi bos waar we een kilometer of 4 door mogen lopen. Maar daarna gaan we weer over naar de orde van de dag met meer velden en kleine dorpjes.
De aankomst ligt in de buurt van Pairi-Daiza en de omwonenden zijn het sluipverkeer in de richting van die dierentuin duidelijk beu. Overal hangen borden die vragen iets te doen aan de verkeersoverlast.
Ik loop maar snel door, want in de verte zie ik een onweer van epische proporties tot uitbarsting komen. Gelukkig staat de wind goed en waait het de andere richting uit. Maar helemaal droog kan ik het toch niet houden, en de laatste paar kilometer moet ik afwerken onder een verfrissende motregen.
Het laatste stukje van de wandeling loopt samen met de GR129. Toen ik dit stukje liep tot in Erbisoeul was het belachelijk warm, vandaag regent het en ziet de wereld er helemaal anders uit. Maar het is altijd fijn om weer eens een paar meter te lopen over wegen waar je vroeger al eens kwam. We lopen vandaag trouwens opnieuw een stukje samen met de GRP123. Daarvan heb ik ondertussen al een groot stuk gelopen als onderdeel van de GR122, de GR129 en nu van de GR121. Ook de volgende etappe zullen we een groot stuk samenlopen met deze streek-GR.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/M2aiwAR7GC6HZtNa8.
We beginnen met een oude spoorlijn op te pikken. Nog maar eens is dit een groene streep door een voor de rest landbouwgebied. Het weggetje is vrij smal, maar op sommige stukken zijn ze hier een echt fietspad aan het aanleggen. Dat maakt het natuurlijk wel gemakkelijker om dit als fietssnelweg te gebruiken, maar de vele diertjes die dit hun huis noemen gaan dat minder tof vinden.
We lopen door velden, langs kapelletjes, nog meer kapelletjes, door verlaten dorpjes waar geen winkel of cafe te bespeuren valt, door wat bos, langs een kasteel, langs nog een kasteel, nog een dorpje, ... Je ziet het, het is een afwisselende wandeling die best aangenaam is. We worden af en toe wat omgeleid om zo veel mogelijk onverharde wegen op te zoeken, en dat is best aangenaam.
De aankomst ligt in de buurt van Pairi-Daiza en de omwonenden zijn het sluipverkeer in de richting van die dierentuin duidelijk beu. Overal hangen borden die vragen iets te doen aan de verkeersoverlast.
Het laatste stukje van de wandeling loopt samen met de GR129. Toen ik dit stukje liep tot in Erbisoeul was het belachelijk warm, vandaag regent het en ziet de wereld er helemaal anders uit. Maar het is altijd fijn om weer eens een paar meter te lopen over wegen waar je vroeger al eens kwam. We lopen vandaag trouwens opnieuw een stukje samen met de GRP123. Daarvan heb ik ondertussen al een groot stuk gelopen als onderdeel van de GR122, de GR129 en nu van de GR121. Ook de volgende etappe zullen we een groot stuk samenlopen met deze streek-GR.
Alle foto's van vandaag vind je hier: https://photos.app.goo.gl/M2aiwAR7GC6HZtNa8.
